Mijn overgrootmoeder zit al een eind in tram 9 en zit de laatste maanden in een verzorgingstehuis. Op een gegeven moment in je leven, I guess, gaat het niet meer zo goed en heb je gewoon hulp nodig. Ik weet nu al dat als dit moment er ooit komt in mijn leven, ik het er enorm moeilijk mee zal hebben. Of toch in het begin. Ah, I dunno.
Tussen Kerst en Nieuwjaar ben ik haar gaan bezoeken. Ze was blij, weet je. Ze was echt, oprecht blij dat er bezoek kwam. Ze herkende me wel, maar ook niet heel de tijd. Maar dat deed er niet veel toe, er was volk en ze was gelukkig. En ze is een geweldig persoon om bij te zijn ook. Maar ik dwaal af. We spreken over een tehuis waar er toch wel 30-40 bejaarden zitten, allemaal met een gezegende leeftijd tussen de 75 en 100(+). Eigenlijk gebruik ik hier een vrij laag nummer want ik denk dat het eerder 60 is, maar ik wil geen overdreven beeld ophangen.
Dus het was tussen Kerst en Nieuwjaar, drukke tijd, iedereen heeft veel te doen, etc, etc. Raad eens hoeveel mensen daar rondliepen om al deze mensen op alle vlakken te verzorgen? We spreken hier over eten, wassen, toilet, ongelukjes, whatever. Er was er welgeteld één. Eén persoon die als een dolgedraaide zot over de verdiepingen vloog om alle oproepen te beantwoorden. Toen ze na een tijdje bij ons moeke kwam, vroeg ze ons even om buiten te gaan. Toen we buitenkwamen zagen we een persoon in een rolstoel, die duidelijk al met haar hoofd in een hopelijk betere wereld leefde, tussen de deuren van de lift staan om deze open te houden zodat de verpleegster als ze terug kwam zo direct met haar de lift in kon om verder te doen. Vraag om over na te denken: Can you really blame her?
Als ik zowat rondhoor is de toestand blijkbaar op vele plekken in de zorgsector zo schrijnend. Niet alleen wat bejaardenzorg betreft, ik hoor zelfs vanuit de ziekenhuizen negatieve klanken. Mensen die zich kapot werken op onderbemande afdelingen, hun eten laten staan, overuren kloppen om voor de mensen die het nodig hebben te zorgen. Een praatje met een patiënt die het even nodig heeft wordt op dat moment al moeilijk. En dit aan een loon die voor mijn part veel hoger mag liggen. Toch zie ik hen niet het werk neerleggen op dit moment. Toegegeven, het is misschien niet zo eenvoudig om dat in die sector te doen, maar ik lees of hoor ook niet echt dat er acties ondernomen worden.
Wat ik wel hoor en lees is dat er blijkbaar in bepaalde andere sectoren de emmer wel is overgelopen en op de barricades wordt geklommen. Ik kan dan enkel hieruit afleiden dat het bij hen nog erger moet zijn. Niet? Ik hoop het, want de toekomst van, bijvoorbeeld, autofabrieken in ons land op het spel zetten, dat moet toch goeie redenen hebben. Ik kan helaas niet oordelen, ik ken hun verhaal niet. Of toch te weinig.
UPDATE: Steven reageerde via mail:
Ik las je stukje over het verzorgingstehuis van je grootmoeder. Het heeft er niet superveel mee te maken maar toch…
Wij werken voor Federatie palliatieve Zorg Vlaanderen en zij reageren vandaag op het kankerplan van minister Onkelinx, vooral de laatste alinea is belangrijk denk ik. Enfin, er is wel wat werk aan de winkel in de ouderenzorg.
Ik wou jullie in ieder geval het persbericht niet onthouden, je kan het bij de files in de rechterbalk terugvinden onder de naam “Persbericht FPZ”.
