Het was enorm lang geleden dat ik nog eens in de trein gezeten had. Ik was vergeten hoe leuk dat eigenlijk is. Krant rustig lezen, keuvelen met mensen, beetje werken, boekje lezen… Let wel: tot u spreekt een man die dagelijks in de file staat. Bekijk dus mijn optimisme een beetje in perspectief ;)
Ik nam gisteren de trein, samen met Stefan en Ann richting Brussel voor de 5de dag van de Cultuurcommunicatie waar zij, en ook Kristof, in naam van C.H.I.P.S. vzw wat gingen vertellen.
Ik ga niet veel vertellen over de dag zelf, maar eerder over een vrouw die we op de heenreis hebben leren kennen. Ze stapte breed glimlachend in Berchem op met haar blindgeleide hond. Omdat de trein, die normaal rechtstreeks tot Brussel ging, plots een stoptrein werd was ze even in de war. Niet handig. Mensen in haar situatie rekenen op de NMBS om het patroon dat ze gewoon zijn te volgen.
Na wat converseren vertelde ze in een 5-tal zinnen haar situatie. En dat is er een waardoor je even alles gaat relativeren. Het is namelijk zo dat ze na lang zoeken eindelijk een job had gevonden in Vilvoorde als receptioniste. Een paar details, buiten haar handicap: ze woont eigenlijk in Brugge en begint nu na 4 jaar full-time voor haar kindje te hebben gezorgd aan een job in Vilvoorde. Hierdoor logeert ze nu tijdens de werkweek in Antwerpen om het woon-werk verkeer zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ze kan dus nu enkel nog in het weekend tijd met haar kind doorbrengen.
“En wat doen jullie?”, vroeg ze tenslotte, met dezelfde gemeende glimlach nog steeds op haar gezicht. Die van ons was even weg. Je zit daar met een enorm gemengd gevoel. Enorm veel respect, uiteraard, voor wat deze vrouw doet. Schrijnend dat er enkel in Vilvoorde een bedrijf blijkt te zijn dat deze vrouw een kans wil geven.
Toen ze hoorde dat in ons gezelschap veel met sites gewerkt werd, vroeg ze om toch wat meer aandacht aan de slechtzienden en blinden te schenken.
Ze stapte af met de hoop dat haar werkgever niet al te kwaad ging zijn omdat ze voor de tweede keer in twee weken tijd door de NMBS te laat op het werk was.
En wij waren vrij stil, maar dachten allemaal hetzelfde.
Ik zoek info over hoe ik deze blog wat gebruiksvriendelijker kan maken voor slechtzienden. Als er mensen zijn die hier meer over weten, let me know.