Ik probeer het me in te beelden, zo radeloos zijn dat je een pasgeboren kind wil wegdoen. Waarschijnlijk raakt het me meer nu ik zelf vader ben, want eerlijk gezegd heb ik er vroeger nooit bij stilgestaan. Dat luik, dat is een geweldig iets. Ik stootte op de website en zag de werking.
Als ouder je kind er leggen, wil zeggen dat je toch het beste wil voor dat kind, desondanks dat jij het niet kan geven. Na het openen van het luik, leg je het kind er in en stopt het warm toe met de dekens die er liggen. Een laatste moment van affectie. Dit terwijl je natuurlijk niet gezien wil worden. De balans tussen snelheid en tederheid, belang van het kind en dat van jezelf. Twijfelen of je die enveloppe meeneemt. Een potentiële herinnering aan ofwel de beste of de slechtste beslissing die je ooit nam, iets waar je eigenlijk niet helemaal zeker van kan zijn op dat moment. Laat ik een kans bestaan dat ik hem of haar ooit terug zie? Je weet dat je 6 maanden hebt om op je beslissing terug te komen.
En dan wat volgens mij het ergste is: het sluiten van dat luik. Je kan dan, zeker voor de eerste uren, niet meer terug. Je laat je kind achter op een plek. Je hebt een beslissing genomen. Je hebt fysiek een beweging moeten maken en een muur tussen jou en je kind moeten optrekken die zeer finaal kan zijn. Ik weet niet of die uit glas is en of je dus je kind nog ziet liggen, maar ik hoop ergens van niet. Je moet maken dat je weg bent, want ondertussen is er een alarm afgegaan en zijn er mensen om komst.
En dan begint de politie een zoektocht…