Vorig jaar fietste ik bij goed weer ook al naar het werk, en elke morgen zat ze daar.
Een oudere vrouw in een rolstoel.
Ze lachtte naar iedereen die passeerde en zo ook naar mij. Altijd lachen, altijd vrolijk, altijd die goeiedag.
Ik keek er altijd naar uit om een of andere reden: Ik kom uit de kloosterstraat, steek de Grote Markt over (pas op voor de bloembakken die aan de lantaarnpalen hangen, want die worden op dit moment automatisch voorzien van water) en dan een beetje bergop de Braderijstraat in. Want ze zat aan de top, je moest klimmen om een goeiedag te krijgen, je moest er iets voor doen. Het was je beloning.
Nu zit ze daar niet meer.
Ik hoop dat het goed gaat met ze.
En mocht je dit lezen: goeiemorgen :-)