Na regen komt, jawel, zonneschijn. Met bakken. En dus ook het gegeven dat je vroeg uit je tent moet zijn, want die kan dan enkel nog gebruikt worden in de bereiding van hard gekookte eieren.
Voordeel is, natuurlijk, dat je vroeger dan gedacht aan het programma kan beginnen. The Black Box Revelation is er eentje dat niet per se hoefde, maar achteraf bekeken zijn naam alle eer aandeed. Wakker geschud worden door een lekker harde streep rock ‘n roll, nu mocht het wel.
De jonge heren werden gevolgd door de bijna-oude rotten van Monza. Stijn Meuris is zo een man naar mijn hart. Frank Vander Linden is er ook zo een trouwens. Maar euh, Monza dus. Ah goed he, had u iets anders verwacht?
Tijd nu voor een van die mensen waar ik al een hele tijd naar uitkeek: Ben Folds. En wat krijg je dan bij zo van die mensen waar je enorm naar uitkijkt? Je hebt er teveel naar uitgekeken. Of je verwacht te veel, je verwacht dat hij de nummers brengt die jij wil. En zo werkt dat niet.
Schokkend nieuws: Babyshambles was er niet. De reden waarom is al even voorspelbaar. Hierdoor mocht Air Traffic nog eens opdraven, wat geen probleem voor me was, want ik ging toch zowiezo naar die andere groep: My Morning Jacket.
Wie My Morning Jacket nog niet kende/gezien had kreeg nu een pracht van een kans. Zeer goed gebracht, enorm leuke nummers… Ja, ik twijfelde over een t-shirt. Maar dat is zo emo, mijnheer. Niet?
Dames en heren, we kunnen Amy volledig dumpen want we hebben een nieuwe klok van een stem: Duffy! Natuurlijk wisten we dat allemaal al, maar live is het nog straffer (U mag van uw stoel vallen). En dat desondanks een toch wel aparte kledingstijl. En zelfs desondanks enkele trekjes die weinig intellect doet vermoeden. But hey, it’s all part of the show (hoop ik).
The Verve deed een Lenny Kravitzke (zie dag 1) en gaf ons dus de kans nog wat pasta aan de tent te gaan eten.
Neil Young heeft het in mijn planning gehaald van Hot Chip. Jammer, want Hot Chip leek een gegarandeerd feestje (en mijn man in de Marquee bevestigde dat dit ook het geval was). Maar ik heb geen seconde spijt, want Neil Young greep me vanaf de eerste seconde bij de keel. En dan blijf je graag hangen. Kijk, er zijn verschillende manieren waarop je op oudere leeftijd kan meedraaien in het muziekwereldje. Je kan de groteske toer op gaan, en zoals de Rolling Stones doen alsof je nog 20 bent, of je kan zoals deze Neil Young gewoon loeihard er een lap op geven zonder al te veel bla bla.Voor alle duidelijkheid: deze laatstvernoemde is voor mij de way to go.
Voor Moby is een feestje bouwen niet moeilijk. Met een eenvoudige prefab set lukt dat blijkbaar zeer goed. Maar sommigen vinden dat niet kunnen, zo’n voorgemalen spul op een event als Rock Werchter. Hebben ze gelijk? Eigenlijk wel.
WINNER: Neil Young, ik moet dringend meer werk van de man in huis halen.
LOSER: Het management van Babyshambles, for obvious reasons.