“Weet je”, zei mijn vader, “je grootvader maakte altijd een kruisje.”
Ik keek door het raam van de auto naar de kist die uit de kerk buitengedragen werd en de rouwende mensen die er bij stonden.
“Hij deed dat heel subtiel, gewoon met zijn wijsvinger over zijn duim. Elke keer hij een kist zag.”
Ik zag hoe mijn vader het voordeed. Daarna deed ik het.
Waarom ik het nu nog steeds doe, weet ik niet zo goed. Ik ben niet echt gelovig, en zeker niet in de zin dat mijn vader en grootvader dat zijn/waren. Ik denk dat ik het nu eerder doe uit respect voor de persoon die niet meer is. Aangezien hij in een kist ligt met een kruis erop, neem ik aan dat hij er wel iets aan heeft. Of de rouwende mensen die er bij staan.